‘ਲੋਹਾ ਕੁੱਟ’ ਜੀਵਨ ਦੀ ਕਰੜੀ, ਨਿਰਦਈ ਨਿਤਾਪ੍ਰਤੀ ਦੇ ਜ਼ੁਲਮ ਦਾ ਚਿੰਨ੍ਹ ਹੈ । ਲੋਹਾਰ ਦੀ ਭੱਠੀ ਪਾਤਰਾਂ ਦਾ ਮਾਨਸਿਕ ਕਰਮ ਅਨੁਸਾਰ ਧੁਖਦੀ, ਬਲਦੀ ਤੇ ਮੱਚਦੀ ਹੈ । ਇਹ ਇਸੇ ਚਿੰਨ੍ਹਾਤਮਕ ਪ੍ਰਗਟਾਵੇ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਦੀ ਹੈ । ਹਥੌੜੇ ਦੀ ਸੱਟ ਇਸ ਦੇ ਨਾਇਕ ਦੇ ਕਰੜੇ ਸੁਭਾ ਵਿਚ ਹੈ । ਪਾਤਰਾਂ ਦੇ ਕਰਮ ਤੇ ਵਾਰਤਾਲਾਪ ਵਿਚ ਕਠੋਰਤਾ ਹੈ, ਭਾਵੁਕਤਾ ਨਹੀਂ । ਕਿਤੇ ਕਿਤੇ ਵਾਰਤਾਲਾਪ ਵਿਚ ਕਾਵਿਮਈ ਬੋਲੀ ਭਖ਼ਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਪਾਤਰਾਂ ਦੇ ਅੰਤਰੀਵ ਮਾਨਸਿਕ ਸੰਘਰਸ਼ ਉਜਾਗਰ ਕਰਨ ਲਈ ਵਰਤੀ ਗਈ ਹੈ ।

“Loha Kutt” symbolizes the harsh and merciless oppression of life. The blacksmith’s forge reflects the mental toil of the characters, as it smolders and blazes in accordance with their struggles. This play demands a symbolic expression of these themes. The hammer strikes resonate with the protagonist's tough nature, while the dialogue among the characters is marked by rigidity, lacking emotional depth. At times, poetic language emerges in the conversations, serving to highlight the internal psychological conflicts of the characters.